Eenzaam in een relatie: hoe voelt dat?

Het klinkt gek om te zeggen dat je je eenzaam kunt voelen in een relatie. Ik bedoel, je bent toch samen? En toch… er zijn momenten dat ik me minder gezien of gehoord voel, juist door degene die het dichtst bij mij staat.

Het is een bijzondere soort eenzaamheid. Niet die van een lege kamer of niemand hebben om mee te praten, maar meer een stille afstand die groeit terwijl we naast elkaar op de zetel zitten. Alsof ik er wel ben, maar niet helemaal wordt opgemerkt.

Soms vertel ik iets wat voor mij belangrijk is, maar lijkt het bij hem niet echt binnen te komen. Of merk ik dat mijn gevoelens een beetje aan de kant worden geschoven. Het zijn geen grote ruzies of pijnlijke woorden, maar eerder kleine momenten waarop ik voel dat er minder ruimte is voor me. En juist die momenten stapelen zich op en maken dat ik me soms alleen voel, zelfs in ons samen zijn. 

En toch is het niet zwart-wit. Ik voel me niet altijd eenzaam. Er zijn ook momenten waarop ik me verbonden en geliefd voel. Waarin ik weet dat hij voor mij is. Dat maakt het zo verwarrend, het kan allebei tegelijk bestaan.

Wat ik heb geleerd, is dat die eenzaamheid vaak voorkomt uit mijn verlangen om echt gezien te worden. Niet alleen mijn woorden, maar ook mijn stiltes. Niet alleen mijn vrolijke kant, maar ook mijn kwetsbare. En wanneer dat stuk niet wordt aangeraakt, voelt het alsof er iets ontbreekt.

Het mooie is: die gevoelens hoeven niet het einde te betekenen. Ze zijn ook een uitnodiging om opener te worden, om woorden te geven aan dat gemis. Om te durven zeggen: "Ik voel me soms alleen, ook al ben je hier.”

Want uiteindelijk is dat wat ik wil: niet perfect samen zijn, maar echt samen.