Hoe ik mezelf verloor in zijn wereld.

Ik weet nu hoe het voelt om jezelf kwijt te raken in een relatie. Om te leven met iemand die je niet groter maakt, maar steeds kleiner. Iemand die je woorden afneemt, je vertrouwen breekt en je liefde tegen je gebruikt.

Hij kon me uitschelden alsof ik niets waard was. Hij zei dat ik niet mooi was, dat ik blij mocht zijn dat hij bij me bleef. Ik begon het te geloven. Elke keer voelde ik mijn eigenwaarde een stukje verder verdwijnen.

Hij bepaalde wat ik wel en niet mocht doen. Alleen iets ondernemen? VERBODEN! Zelfs zoiets eenvoudig als alleen gaan slapen kon hem boos maken. Alsof mijn vrijheid een bedreiging was, alsof ik geen recht had om iets zonder hem te doen.

Toen ik eindelijk de stap zette om weg te gaan, dacht ik dat ik vrij was. Ik had mijn spullen verhuisd, een veilige plek gezocht, mensen om me heen zeiden dat ik juist handelde. Maar niemand zag hoe diep ik vastzat, hoe zijn stem nog in mijn hoofd zat. 

En toch stond ik diezelfde avond terug in dat huis. Stom hè? Omdat hij me had omgepraat, omdat hij wist hoe hij mijn schuldgevoel moest bespelen, hoe hij me kon overtuigen dat hij zou veranderen. Mijn hart wilde geloven, zelfs toen mijn hoofd al wist dat het nooit beter zou worden. 

Wat narcisme met je doet, is onzichtbaar voor de buitenwereld. Voor anderen lijkt het alsof je gewoon een slechte relatie hebt. Maar de waarheid is dat je opgesloten zit in een web van woorden, schuldgevoel en angst. Je denkt dat je keuzes maakt, maar in werkelijkheid ben je gestuurd, gecontroleerd.

Ik heb mezelf vaak verweten dat ik terug ging en iedere keer weer in zijn mooie woorden liep. Maar ik begrijp nu dat het niet dom was, het was menselijk. Ik wilde geloven in liefde. Ik hoopte dat hij toch de persoon kon zijn die ik in het begin had gezien. 

En toch… diep vanbinnen wist ik dat ik beter verdiende. Elke keer dat ik opstond, ook al viel ik terug, bracht me dichter bij de dag dat ik niet meer terugging. Die dag dat ik voor mezelf koos, voelde ik voor het eerst hoe vrijheid smaakte.

Vandaag leer ik mezelf opnieuw kennen. Ik leer dat liefde nooit betekent dat je kleiner gemaakt wordt. Nooit dat je verboden wordt om jezelf te zijn. 

Misschien herken jij jezelf in mijn verhaal. Misschien sta jij waar ik toen stond. Weet dan dat: je bent niet zwak omdat je teruggaat. Je bent iemand die onderweg is, iemand die stap voor stap leert dat liefde geen kenteken nodig heeft. Er komt een dag dat je blijft waar je hoort: bij jezelf. En die dag, voelt als thuiskomen.